Ik kom het iedere dag tegen in de praktijk. Mensen die zijn vastgelopen, burn-out, moe zijn, elkaar niet meer kunnen vinden in de relatie, de verbinding missen. Mensen die zorgen voor iedereen om zich heen zonder aan zichzelf toe te komen, zich depressief voelen maar doorgaan in de actie omdat de rust te ongemakkelijk voelt. En zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen. Daar waar we het voorwaarts niet kunnen oplossen vraagt het om een blik achterwaarts. Daar waar we ooit ver vandaan wilden, moeten we soms opnieuw gaan kijken, om nieuwe deuren te kunnen openen.
Wat pijn doet, daar willen we van weg. Dat is onze eerste reactie als mens. Dat mechanisme heeft ons vaak geholpen te overleven, maar later keert het zich tegen ons. We krijgen klachten, sluiten ons af en hebben geen contact meer met onze levensvreugde. Dingen lukken niet meer zoals we willen, we komen vast te zitten.
Vroeg of laat wil de pijn gezien worden. Dan hebben we de weg terug te maken om dat wat we verloren hebben weer op te halen en het de aandacht te geven die het verlangt. Als ik deze weg terug maak met mensen, dan komen we bij diep weggestopte lagen die vaak hun oorsprong hebben in het gezin of de familie van herkomst.
Systemisch werken gaat over het verhaal dat verteld wil worden.
“Wat is de naam van het verlangen?”, vraagt ze de wijze.
Na een lange zoektocht antwoordt hij haar:
“Het verlangen is dat wat je roept. Je kunt het alleen zelf een naam geven.
Soms is er ineens een vonk die je verwonderd stil doet staan
en tegelijkertijd maakt dat je op weg gaat.
Eén ding kan ik je wel zeggen;
De naam van het verlangen volgen betekent:
’thuiskomen’.
Uit: Vonken van verlangen